Aurora arctic, februario 1998

Mercuridi le 11^me de februario.
Le aeroplane, in que io me imbarcava un hora antea in Tromsø, vola super le Insula del Ursos, situate 74°30' al norte e 19°00' al est. Io memora le ultime estate, quando nos navigava le mesme percurso a bordo de un veliero in quatro dies con pauc de somno. Post multe travalios nos arrivava hic; ben que nos pensava navigar al insula Spitsbergen, a ubi io nunc viaga, nos retornava apud iste insula. Tunc le memoria de un viage ad Spitsbergen, que io habeva facite in decembre, me duceva al norte, nunc io expecta con duple desiro a delectar sur le culmine del mundo durante alicun dies nove. Nunc simultanee le luna plene al nord-est se leva ex le nubes e le sol al sud-west se pone, como si illos era duo ballas in un ludo celeste. Io inspice le hora. 14:00. Io ha entrate le nocte polar.

A tres horas le autobus me transporta al urbe Longyearbyen, ubi 1200 norvegianes habita, situate solmente 1300 kilometros ab el polo norte. Jam le nocte polare ha quasi quatro menses, ma intra alicun dies le sol se levara. Nunc io vide iste terra in le luce, o melio in un semiluce, pro le prime vice. Ultra le fiord le monte Hiorthfjellet se eleva; io remora le prime die quando io era hic; multo matutinalmente arrivava, e ille die decembre era talmente tenebrose que tote habeva passate ante que io videva ille monte, que nunc non pote esser ignorate, in le luce del medie luna levante. Le luce pinge le montes con un blau color frigide; post toto isto es le terra del costas frigide, como le nomine norvegian Svalbard indica.

Post alicun horas le urbe merge in tenebras como illos del dies decembre. Como il durante le hiberno sole, ventos suffla trans iste terras gelide; si le nive accelera 30 metros in alto que illo obscura le aere. Sed nunc le aere non tal es que illo adure mi facie, le temperatura es circa -8°C, multo plus calide que le frigide ventose que io antea hic ha indurava. Le prime vespere io me abstine de travalios, io solmente ambula in le urbe, nam durante duo dies io ha habeva un febre; io es lasse. Io meti un febre de 38,3 grados e vade al lecto.

Jovedi 12^nde de februario.
Io ha solmente un febre parve e io me melio senti; io spera tosto recoperir. Le tempore es le mesme, il es nubilose e le nive se hasta inter le angulos del edificios. Io me prepara al skiar; le instrumentos photographic face le sacca de dorso pesante, dunque io me vesti tanto leve como le frigido, que es equivalente a -30° effectivemente, permitte. Le mauser carabina anque me aliquanto incarga, nam, como ille placardos al aeroporto preveni, semper porta armas in le terreno; recentemente un urso polar era vidite apud le aeroporto, ex partes suburban reportos de vestigios veni, un urso era occidite in Ny-Ålesund e altere ha vexate le habitantes, finalmente dece ursos iste dies retene le habitantes del Insula del Ursos; assi le commatrage versa.

Io ascende le glaciero Longyearbreen. Io suda. Le ventos impede le progresso plus que illo me gela. Le glaciero me conduce 500 metros supra le mar, ubi io in un nihil albe entra. A causa del nebula e nive sufflante omne forme del terra ha se distingite, in omne direction io nihil vide, le terra es simile le celo, il ha nulle cosa al qual io pote diriger mi oculos, mi oculos fluctua, io me senti vertiginose; de tempore in tempore io vide un petra o un umbra de un cumula de nive, ma io non pote los reguardar sin que io vide alique altere que maculas instabile. Al fin io despera e returna; nam il ha nulle cause, si nihil videra, proque io procedera, e tosto io vadera in tenebras. In plus que quatro horas io vadeva solmente 15 kilometros.

Vespere le cele se clara et le luna plene obscuremente brilla trans nebula leve. Durante alicun minutas le aurora boreal erra trans le cele del sud.

Venerdi 13^tie de februarii.
Le febre ha me lassate, le tempore es instabile. De tempore in tempore le maxime parte del celo es clar e io estima que, dum le die deveni plus luminose, le tempore sera melior. Ante que io lassava mi casa, io obtenava un lista que predice certe fulgores in le celo. Un tal fulgore dura durante alicun secundas in le cela e illo pote luce 600 vices plus luminose que le plus luminose stella Sirio; le causa de isto fulgores jace in le luce del sol, que es reflectite per le pannellos solar del satellites, que son nominate Iridium-satellites. A horas 16:45:12 un tal fulgore apparera, que io vole photographar. Io ascende le monte Platåfjellet, ubi il ha un bon vista del vicinitate del urbe. Io observa un magnifice blau luce de hora in hora plus tenebrose vela le urbe sub un celo quasi clar. Io appare le instrumentos photographic, e, dum le vento in alte voce sibila per le tripede, io face plures photographias; nunc le vento, contra cuje colpos io torna mi dorso, tanto es que io debe tener le instrumenta con un firme prisa o tot serea sufflate foras.

Le cele comencia devenir nubilose justo ante que le satellite apparera, ma le nubes son leve e le satellite lucera per los. Io adjusta le apparato photographic e attende le fulgore. Io vide plure satellites, sed le qual io attende io non vide.

Sabbato 14^te de februario.
Le die deveni plus luminose e io vade a skiar. Hodie nulle monte ascendera, assi io non errara in le nebula; io vade in Adventdalen sub un celo instabile, nunc nubilose, nunc clar, ma le vento es plus calme. Quando io era hic in decembre un jugo de canes me traheva trans le nive; il era un experientia magnifice sub le diurnal celo plene de stellas e aurora boreal. Post alicun horas io retorna al urbe pro venir a un appunctamento a tempore. Io ha tempore pro observar un altere satellite, ma io lo non vide.

Io ha consentite con septe gentes a explorar le grottas de Longyearbreen. Iste grottas son create in le estate per le aqua e se muta omne anno. Nos repe trans le labyrintho del glaciero; il es un mundo alien e novo.

Dominica 15^te de februario.
Iste die es mi ultime occasion de skiar, ma le tempore es turbide; il niva e le il ha nive sufflante ubique. Io ascende le glaciero Larsbreen. Primemente io vide pauc, postea nihil.

Al glaciero superior le visibilitate multo diminue; de tempore in tempore io a pena vide petras e altere cosas per le nive sufflante, e io estima que le visibilitate es minus que 25 metros.

Io cambia mi curso al monte Kistefjellet; forsan sur le culmine il ha un bon vista del urbe. Io vade preter le cresta del monte, ad ambe partes io vide nihil in le nebula. Io arriva al culmine; si le cele habeva essite clar, io haberea vidite le urbe, ma nunc io lo a pena vide. Io me reposa e io ede mi prandio gelate. Subito le cele se aliquanto clara, io vide le urbe e prende le instrumenta photographic. Sed post pauc minutas le cele de novo deveni nubilose, tunc del este colpos de vento talemente forte me assalta que io time que io non pote tener le instrumenta. De novo io despera, io collige mi cosas e descende sur le glaciero.

Le glaciero inferior es ardue, e io non osa descender con le skis fixate a mi pedes e io los quita. Io attentivemente glissa a basso sur le glaciero, ma subito, durante un momento, io cade. O! Mi ski me escappa! In le tumulto io lo perdeva, et nunc se precipita a un grotta del glaciero, se stationa ante le bordo durante un secunda, tunc, guai, ille dispare in le abysso. Sed io vermente ha vendite le ski pro me. Con parve sperantia de su recuperation io approcha le bordo, e, mirabile dictu, io vide le ski que jace intra le grotta. Con facilitate io descende in le grotta, recupera le ski e ascende.

Al vespere le cele deveni clar. Io spera que io potera observar un altere satellite; al horas 19:03:58 ille apparera e lucera 500 vices plus que clarissime Sirio. Io prepare le instrumenta photographic apud le litora, ma io non vide le satellite.

Tamen hodie io jam ha vidite un satellite, que non es in mi lista. Io faceva un nota: horas: 15:58, azimuth: 290° ą20°, elevation: 18° ą4°, magnitudine: -5 ą1.

Nonobstante io gaude que le tempore nunc es meraviliose; io sta in le medio del urbe; quante stellas! hic io pote vider le via lactee e stellas de magnitudine quinte. Quasi in zenit brilla stella polaris, al sud io vide Orion, al norte Hercules. Io face alicun photos, que captura stellas de magnitudine none.

Hodie duo ursos, como io postea apprendeva, errava sur le glacie del mar apud le urbe.

Lunedi 16^te de februario.
A duo horas del postmeridie io retornara a Norvegia. Nunc al quinte die io vide que le prime luce jam arriva un hora ante e le tenebras un hora plus tarde. Al octo horas del mane io comprende qual le celo hodie es; intra le hora le luce deveni vermente surprendente. Le celo es perfectemente clar, io solmente senti un brisa lente; ben que le temperatura ha cadite infra -20°C, io pensa que le aere es clemente. Io ambula con le capite e manos nude e le frigor non face mal a me. Io non vole partir ab iste loco hodie!

Iste die devenira magic. Nam 16^te de februario es le prime die del anno quando le sol tocca le culmines del montes con su radios. Io volo ascender un monte, ma io non ha le tempore. Tamen io ascende le monte del mina 2 ubi io attende le momento magic, ben que le monte es troppo parve, le sol non potera attinger lo. Al meridie le sol pinge le culmines con un color rubie, assi io antea habeva imaginate. Vermente meraviliose!

Duo horas depost le luce blau de novo vela le urbe. Io face le ultime photographias de iste terra magic ex le aeroplano.

Proximemente un tempesta violente assalta le urbe: apud le aeroporto on meti le mesme temperaturas con colpos de 36m/s. Ai!

A casa io discoperi le causa proque io non ha vidite le satellites; le datos orbital era troppo vetere. Le plus recente confirma, per illos io trova le un observation que io faceva: tempore 15:57:41, azimuth: 270°, elevation: 21°, magnitudine: -6,0.